İnsanlar iş hayatına atılırken hazır bir ahlaki karakter taşımazlar. Nasıl ki beceri ve kabiliyetlerini zaman içinde geliştiriyor ya da köreltiyorlarsa, daha etik olmayı ya da olmamayı da çalışırken öğrenirler. Fakat pek çok kuruluş, çalışanlarının ahlaki gelişimine yönelik uzun vadeli bir bakış açısı benimsemek yerine etik eğitimini tek seferlik bir etkinlik olarak ele alıyor; hatta genellikle işe alım süreçleriyle sınırlı tutuyor. Daha sonraki aşamalarda yapılan etikle ilgili çalışmalar ise sadece davranış kurallarının benimsenmesi ve muhbirlik sistemlerinin kurulması şeklinde. Bu tür önlemler etik olmayan eylemleri bir derece dizginleyebilse de çalışanların ahlaklı insanlara dönüşmesine faydalı olmayabilir.