İş-yaşam dengesi işkolikler için faydalı bir yaklaşım değil. Her zaman yapacak daha çok iş var ve onlar da bu işleri yapmaya daha çok istekli. Sorun şu ki, kendini işe adayan bu insanlar eninde sonunda tükenmişlik sendromuyla karşı karşıya kalıyorlar çünkü işkolikler kendilerine bakma konusunda iyi değiller. Bu yüzden işkolikler dengeyi sağlamaya çalışmak yerine (ki bu gerçekten imkânsız bir şey), kendilerine bir takım sınırlar çizmeli. Örneğin aile ve arkadaşlar için vakit ayırabilir (geçici sınırlamalar), düzenli aralıklarla ofis dışına çıkabilir (fiziksel sınırlamalar) ve iş dışında bir şeye odaklanmak için kendilerini zorlayabilirler (zihinsel sınırlamalar).

Ed Batista'nın "Happy Workaholics Need Boundaries, Not Balance" adlı makalesinden uyarlandı.

Ayrıca Ceyda Maden Eyiusta’nın “Şirketinizdeki Ateş Topu: Y Kuşağı” isimli makalesi de ilginizi çekebilir.